Elke uitvaart is uniek!

Elke uitvaart is uniek! Het maakt niet uit hoe groot of klein een uitvaart is, elke uitvaart is uniek! Lukas van Lukas Uitvaatondersteuning deelt met ons zijn verhaal. 

Lukas Uitvaatondersteuning deelt zijn verhaal

Ik had een uitvaart van een jongeman die net 52 jaar was geworden. Voordat deze man overleed had ik een paar maanden daarvoor een voorgesprek met zijn moeder. Zij vertelde mij dat twee jaar daarvoor haar man was overleden en dat nu haar enigste kind ging overlijden. Deze moeder stond er alleen voor,  geen één kon haar hierbij helpen. Zij had via de thuiszorg mijn nummer doorgekregen en belde mij op een dag of ik bij haar langs wilde komen voor een gesprek. Ik had een afspraak gemaakt  en ging voor een voorgesprek  naar haar huis. Daar aangekomen gingen we aan de keukentafel zitten om de uitvaart te regelen voor haar zoon. De moeder wilde het graag geregeld hebben, zij wist ook niet hoelang het nog zou duren. De arts dacht dat het niet lang meer zou duren. We hadden alles doorgesproken hoe zij het graag wilde voor haar zoon zijn uitvaart. Het wordt maar een kleine uitvaart zei ze, er komen maar twee mensen naar de crematie, een vriendin van haar zoon en ik zelf.  En mijn zoon wilde graag in Heteren gecremeerd worden omdat wij daar vroeger gewoond hebben. Ik vertelde haar ook dat het een mooi crematorium is, het is een soort huiskamer en erg intiem. Omdat mijn zoon zelf niet meer in staat om te zeggen hoe hij het wil doe ik dat in zijn plaats. Hij heeft alleen gezegd in het begin van zijn ziekte dat als hij ooit kwam te overlijden dat hij graag in Heteren gecremeerd wilde worden. Ik ging weer huiswaarts en wenste haar heel veel sterkte toe.

Elke uitvaart is uniek !

Moeder was blij dat het nu allemaal geregeld is als het zover is dat haar zoon komt te overlijden. Na een paar maanden niets gehoord te hebben, belde ik op een dag naar de verpleegkundige hoe het ging met mijnheer. Toen vertelde zij dat het eigenlijk goed ging en dat zij niet meer bij mijnheer kwamen. Dat is goed nieuws zei ik tegen haar. Maar na een paar weken belde de verpleegkundige in naam van de moeder mij op dat de zoon overleden was. Ik ben  toen naar het huis gegaan waar de zoon woonde en trof toen de moeder en zijn vriendin aan. Hij was al door de thuiszorg verzorgd en aangekleed. Ik heb mijn collega opgebeld of hij kon komen om mijnheer op te halen. Mijn collega kwam en we hebben mijnheer in de rouwwagen gelegd. Uit respect voor de overledene liep ik de straat uit voor de wagen. Daarna ben ik terug gegaan naar de moeder en vriendin. We hebben alles nog even doorgesproken voor de uitvaart van haar zoon. Afspraak gemaakt bij het crematorium welke dag en tijd wij konden komen. Toen dat gedaan was hebben we de rouwkaart opgemaakt en ik kon ik die naar de drukker sturen. Thuis aangekomen heb ik twee mooie gedichten uitgezocht die toepasselijk waren voor haar zoon. Zelf hadden ze muziek bij zich, één lied was erbij waar haar zoon ook meezong, dat was erg ontroerend voor zijn moeder en zijn vriendin. Het maakt daarom niet uit of er 100 personen op een uitvaart zijn of maar twee.