Lagendijk Thanatopraxie - Een tragisch ongeval. Afscheid nemen op bijzondere wijze. Voor een eigentijdse opbaring wordt tegenwoordig gebruik gemaakt van thanatopraxie, ook wel lichte balseming genoemd. Onderstaand het tragische waargebeurde verhaal over een tragisch ongeval. De namen zijn fictief.

Thanatopraxie

Robbie ligt roerloos op de bank in de huiskamer. Een deken over hem heen, zand op zijn wangen en neus. Zijn ogen zijn gesloten. Ouders, zus, tantes en ooms in de huiskamer. Het is muisstil als de uitvaartverzorger binnenstapt. Betraande en starende ogen kijken hem aan. Een zonnige dag is veranderd in een zwarte avond.

Een zaterdag als alle anderen op de boerderij in de Brabantse Peel. De geur van verse soep vanuit de keuken. Robbie speelt met zijn vriendje Ben buiten op de berg zand waar ze al vele uren hebben doorgebracht. Fietsen op de berg, zand scheppen en vandaag een tunnel graven. Dieper en dieper. De fietsen leggen ze tegen de berg en Robbie graaft en graaft. Ben wordt geroepen door zijn vader, ze wonen naast elkaar. Hij laat zijn fiets achter, groet Robbie en gaat boodschappen doen.

Robbie graaft door, dieper en dieper. Het is al een tunnel van ruim 1,5 meter en hij graaft met het licht in zijn rug als…..het plots donker wordt. De tunnel stort in en Robbie voelt het zand om zich heen. Hij wroet en schopt maar weet zich geen raad. En toen…..werd het stil.

Te laat

Maaike roept: Robbie. Robbie. Ròòòòbbie. Ze had hem buiten zien spelen met Ben maar ziet hem niet. Buiten staan hun fietsen tegen de zandhoop. Geen Robbie, geen Ben. Op de plek waar de jongens hun tentje tegen de berg hadden gebouwd ziet ze los zand en 1 schep. Ze pakt hem op en begint te graven. Haar maag verkrampt, ze stopt en roept haar man. Samen graven ze met hun handen het zand weg. Het zal toch niet dat……….. Na ruim een kwartier zien ze een schoen en gaan nog sneller graven. “Robbie” “Robbie”…….Langzaam zien ze zijn verslapte lichaam en trekken hem langzaam uit het zand naar hen toe. Totale paniek slaat toe; Robbie beweegt niet en ademt niet meer. Vader Harold belt 112. Het is te laat.

Robbie ligt op de bank en uitvaartverzorger Roland opent voorzichtig het gesprek. Totale verslagenheid bij iedereen in de kamer en langzaam komt er een gesprek op gang met de tante van Robbie. Men kan niet geloven wat er is gebeurd. Robbie, pas 8 jaar oud, is gestikt in het losse zand. Iedereen van het gezin wil Robbie thuis hebben ‘voor als hij wakker wordt’…. Het is niet te geloven. De waarheid is keihard.

Thuisopbaring

Roland denkt razendsnel na en weet dat er maar één manier is om Robbie thuis te houden. Zijn huid verkleurt al snel en Roland legt rustig de verschillen uit tussen een thuisopbaring met een koelsysteem of thanatopraxie. Thanatopraxie zou een zo natuurlijk mogelijk beeld geven met een temperatuur om hem nog gemakkelijk aan te raken. Zijn bleke huid krijgt weer de natuurlijke kleur. Dit zou de beste keuze zijn om Robbie zo lang mogelijk thuis te houden.

Tante overlegt met Robbie’s ouders. Eigenlijk willen ze er geen keuzes over maken maar Roland overtuigt hen en er is vertrouwen, Robbie wordt gebalsemd. Geen zoemende koeling in de kamer en een ijskoude Robbie.

In een nis van de huiskamer zetten ze een bed neer met zijn eigen kussen en favoriete dekbed met de race-auto’s. Robbie ligt er vredig bij. Hij is terug. Met zijn ondeugende glimlach ligt hij op zijn bed. Zij handen en gezicht voelen fris aan maar hij kijkt tevreden. Zó kennen ze hem. Hun zoon, broer en neefje is thuis. Daar waar iedereen rustig en vertrouwd afscheid van hem kan nemen. Tot aan die woensdag waar ze hem uitzwaaien. Met 600 gasten van zijn familie, school, honkbalvereniging en mensen uit het dorp.

Ze zullen hem nooit vergeten en zijn dankbaar voor de adviezen van Roland en zijn team. Robbie was zolang mogelijk thuis in hun midden. Zo kreeg het verlies langzaam een plaats. En hij was erbij….tot de laatste minuut.

Wilt u meer informatie over Lagendijk Thanatopraxie, bezoek dan onze bedrijvengids.