Marionfotografie – Afscheidsfotografie en meer. Dat staat op mijn website als subkop. Ik ben gediplomeerd Bekwaam Afscheidsfotografe en ik hoop dat dit bericht bijdraagt aan meer bekendheid van dit mooie vak.

“Je bent een wat?” Dat is een vraag die ik regelmatig krijg als ik vertel over wat ik zoal doe. Meestal gevolgd door de vraag waarom ik dat in vredesnaam zou willen doen. Dan stel ik de vraag terug “Waarom zou je dat niet willen?” Voor mij gaat het vooral om het vastleggen van het gevoel dat men op de dagen rondom een afscheid bij zich draagt. En dat draait niet om het verdrietige gezicht met tranen, dat kan net zo goed de lach op hun gezicht zijn tijdens een voordracht over de overledene. Maar ook de bloemstukken, tekeningen bij en in de kist, de aangereikte hand of het gebaar naar de kist om zo een handkus op de kist te drukken.
Zo komt het voor dat degene die juist tegen het fotograferen was, een enorm voorstander wordt van de komst van mij als fotografe.

Kinderafscheid

Ik heb het geluk gehad, dat ik ook een aantal keer het afscheid heb mogen vastleggen van stil geboren kindjes. Ja, ik schrijf bewust het “geluk”. Het verlies van een kindje is het ergste wat ouders kan overkomen, zo zeggen zij het vaak zelf. Bij een aantal was ik aanwezig als fotografe voor Stichting Still en in gesprekken kom ik dan wel eens op het feit dat ik afscheidsfotografe ben. Zo ook bij de ouders van Benjamin. Te vroeg op deze wereld gekomen en helaas al overleden. Bij hen thuis maakte ik de reportage voor Stichting Still. De dag erna stuurden ze dat ze het fijn zouden vinden als ik foto’s zou kunnen maken van dit bijzondere en verdrietige moment. Uiteraard heb ik aan deze vraag voldaan. Het begon bij hen thuis met een heel intiem afscheid met hun naaste familie en daarna met een aantal van hen in het crematorium. Een heel bijzonder mooi moment was het sluiten van zijn kistje met hun dochtertje samen zoals te zien is op deze foto.

Na een aantal dagen had ik alle foto’s voor hen verwerkt en via we-transfer verstuurd. Dit was hun reactie: “Hallo Marion, net eindelijk de tijd gehad om samen de foto’s te bekijken en wat zijn we er blij mee. Het zijn echt prachtige foto’s die ons nu al heel erg dierbaar zijn. Heel erg bedankt!” De foto’s heeft zijn moeder verwerkt in een mooi fotoboek waar zij nog graag naar kijken. Zonder de foto’s van hun mooie mannetje, hadden zij geen tastbare herinnering aan hem gehad zoals deze.

Zo mocht ik ook het afscheid van een jongetje fotograferen dat kort na zijn geboorte na een hartoperatie kwam te overlijden. De ouders wilden het afscheid graag vastgelegd hebben. “Misschien kijken we niet eens naar de foto’s, maar weten dat ze er zijn is voor ons al genoeg!” De uitvaart was op een prachtige plek, vanuit de aula keek je zo het erachter liggende bos in. Hij had thuis een prachtige junglekamer en zijn mandje werd in de aula omringd door een zee van knuffels. Grote giraffes, aapjes, beren, ook Teigetje lag er tussen.

Op hun verzoek ben ik wat meer op de achtergrond gebleven, meer overzichtsfoto’s gemaakt. De uitvaart was in coronatijd en er konden niet veel mensen in de aula plaatsnemen. Daardoor had ik diverse doorkijkjes en kon zo ongemerkt ook dichterbij komen. Toen mama het laatste verhaaltje uit een voorleesboekje las, gezeten op een bankje naast het mandje van haar zoontje, heb ik haar van opzij vastgelegd. Net als papa en opa die op hetzelfde bankje gingen zitten. Tevens mooie reacties van de familie hierop. Over dit korte leven was helaas nog niet veel te vertellen.

Volwassen afscheid

Afgelopen maand was ik als tweede fotograaf aanwezig bij het afscheid van een fervent visser. Hij werd in zijn eigen camper vervoerd naar zijn afscheid. Tijdens de toespraken werd er hardop gelachen. Juist die momenten leg ik vast. Handen vinden elkaar en de vingers verstrengelen zich in elkaar.

Juist die details zijn datgene dat ik als afscheidsfotografe voor u op beeld kan vastleggen. Zodat het niet slechts een herinnering wordt die zal vervagen of iets dat u misschien helemaal niet meekrijgt op deze dagen van afscheid. Als je verdrietig bent, ben je in jezelf gekeerd en wil je de buitenwereld zo veel mogelijk buitensluiten. Als zelfbescherming. Je hebt al genoeg aan je eigen verdriet.

Eigen ervaringen

Zelf zag ik na het overlijden van mijn vader pas, door de namen in het condoleanceregister, wie er geweest waren om ons tot steun te zijn. Ik had echt niet door wie er allemaal in de kerk hebben gezeten. Een aantal jaren later verging het me hetzelfde bij het afscheid van mijn moeder. Onze zoon speelde op zijn gitaar tijdens de dienst in het crematorium. Ik weet de reacties op zijn spel nog, maar heb geen idee of onze gezichten misschien ook boekdelen spraken …

Toen ik later een afscheid mocht vastleggen waarbij er op een harp werd gespeeld en bij een ander de pianotoetsen met precisie werden geraakt, kon ik dat wél voor de familie vastleggen. Bij de laatste mocht ik ook een album verzorgen en kregen deze foto’s een prominente plek. “Oh daar zullen ze blij mee zijn,” reageerde de dochter.

Zie mij als verlengstuk van uw geheugen

Dat is de reden waarom ik als Afscheidsfotograaf aanwezig ben bij het afscheid van uw dierbare. Op deze momenten zie ik mijzelf als een verlengstuk van uw geheugen. Ik laat mijn foto’s spreken waar woorden tekort schieten. En zo maak ik voor u een naslagwerk dat u kunt pakken wanneer u dit maar wilt. Weten dat er foto’s zijn, draagt bij tot het verwerken van rouw en verdriet.

Prachtige reacties vanuit het hart

Op mijn werk komen ook prachtige reacties, recht vanuit het hart of vanuit de tenen van iemand die ik hierover vertel. Zoals iemand die het stukje in het Brummens Nieuws had gelezen over het behalen van mijn diploma Bekwaam Afscheidsfotografe.
Hij reageerde als volgt: “Heb net je stukje gelezen in het Brummens blaadje en daarna ff opgezocht wat het inhoudt. Jeetje wat knap en fijn dat je dit kunt en vooral ook mag doen, respect!!”
Daar groei je toch van?

Liefs,

Marion

Wilt u meer informatie over Marion Afscheidsfotografie, bezoek dan onze bedrijvengids.