Foto’s herinneren eraan wat mensen vaak vergeten. We spreken met Henry Badeloe van Henry’s Photodesign. 

Henry deelt met ons zijn verhaal als afscheidsfotograaf

Vaak hoor ik van mensen uit mijn omgeving, een uitvaart fotografeer je toch niet? Ik leg het uit dat ik de mooiste baan van de wereld heb. Als beeldmaker wil ik mensen een levenslange, tastbare herinnering geven. Ik wil mensen helpen tijdens de kwetsbare momenten.

Dit doe ik vanuit een krachtig inlevingsvermogen en met oog voor detail, geduld en passie voor het maken van het perfecte beeld.

Ik kan nog herinneren dat mijn moeder stierf voor mijn 16e verjaardag. Alles ging als een roes voorbij en voor ik het wist was ze gecremeerd. Die dag was ik heel boos op alles en iedereen. Ik was stil en zag hoe mijn familie voluit elkaar omhelsden en huilden. Ik was kwetsbaar en ik hoopte dat er iemand was tijdens mijn kwetsbare momenten. Door die ervaring heb ik geleerd hoe fijn het kan zijn om mensen te helpen. Want tijdens een uitvaart gaat alles in een roes. Nabestaanden van de overledene maken door hun verdriet niet alles bewust mee. Een rouwreportage levert een betekenisvolle bijdrage aan het verwerken van het verlies van een dierbare. En het levert een tastbare herinnering op in de vorm van een bijzonder naslagwerk.

Door mijn achtergrond als uitvaartverzorger en gedegen vakkennis fotografie en ervaring ben ik in staat dit werk met passie en geduld te kunnen doen.

Ik blijf het daarom herhalen:

"Foto’s herinneren eraan wat mensen vaak vergeten."

En daarom zeg ik, een uitvaart fotografeer je wel, om de nabestaanden tastbare herinnering te geven.