De waarde van herinneringsfotografie... Naast fotograferen schrijft Erika van Mensenmens fotografie vaak ook iets dat past bij de foto. Tijdens de Lock-Down schreef zij een gedicht aan een zeer goede "vriend". Ze heeft hem altijd mogen begeleiden toen ze nog in de zorg werkte. Ze vertelt u hoe dit gedicht tot stand is gekomen.

Op 21 jarige leeftijd, kwam ik als broekie bij hem op de groep werken... 

We hebben altijd een hele sterke band gehad samen, maar ook knalde het er wel eens flink op. Op een gegeven moment ging hij verhuizen, maar via zijn vriendin die ik nog wel begeleide, zagen we elkaar nog wekelijks. Net voordat zijn vriendin kwam te overlijden ben ik gaan werken op een andere groep, maar natuurlijk was ik er voor hem, niet als zijn begeleider maar wel als mens...

Een aantal jaren later kwam we elkaar weer tegen, hij kwam wonen op een groep voor ouder wordende mensen met een verstandelijke beperking. Wat was het bijzonder om hem in zijn "laatste" levensfase weer te mogen begeleiden... We spraken vaak over zijn vriendin, luisterde muziek die ze samen mooi vonden en haalde veel herinneringen op over vroeger. Toen ik besloot om na 18 jaar zorg mij te gaan richten op herinnerings-/afscheidsfotografie, mocht een herinnering met mijn grote vriend niet ontbreken... Deze herinnering pakt niemand ons meer af 💛📷

Hé vriend...

Hoe is het daar binnen...

Drie maanden met zijn allen in het zelfde huis, wat doet dit met jou...

Geeft het je rust of juist extra veel ruis ?

Hoe is het met je familie...

Je hebt ze vast al lang niet meer gezien. En je zus, zo gauw ze weer mag komen, geef je haar dan een dikke kus...

Hoe is het met je begeleiders...

Het vergt nog al wat van ze, vind je niet ?

Het doet hen vast ook veel verdriet...

Jou familie en je begeleiders worstelen allemaal met het zelfde gevoel...

De onmacht is zo groot, en jou wereld wordt zo klein...

Maar hoe is het werkelijk om in deze tijd, jou te moeten zijn...

Liefs Erika