Afscheidsfotograaf en fotograaf voor Stichting Kinderen Kankervrij, [ KiKa ] twee passies van Henri Vial. 

We vroegen hem naar deze passies en hij vertelt daar met veel liefde over. Zijn werk als afscheidsfotograaf is een dankbare taak die zich kenmerkt door onopvallend aanwezig te zijn en professionele foto reportages te maken die troost bieden na het verlies van een dierbare. Het maakt het verwerkingsproces een stukje makkelijker en men stopt de dood niet meer weg om erover te kunnen praten. Beelden zeggen vaak meer dan woorden en juist die beelden worden gekoesterd omdat het dierbare herinneringen zijn geworden die troost bieden en helpen bij het verwerken van een verlies. Maar naast het werk als afscheidsfotograaf zet Henri zich ook belangeloos in als fotograaf voor KiKa, wat staat voor Kinderen Kankervrij. Hij vertelt u hier meer over.

Sinds 2020 hebben er geen evenementen meer plaatsgevonden vanwege de coronamaatregelen, sinds kort worden de deuren weer langzaam geopend en worden er weer evenementen gepland. Fijn dat het weer kan, want al deze kinderen die getroffen zijn door kanker, worden op die evenementendagen speciaal in het zonnetje gezet. Op deze manier verlost KiKa deze kinderen even van hun dagelijkse strijd met kanker.

Ontzorgen

Het zijn niet alleen de kinderen, maar ook vooral de ouders, begeleiders en verplegend personeel, die voor eventjes hun zorgen opzij kunnen zetten. En niet te vergeten al die mooie en ontroerende momenten zodat al die kinderen weer eventjes kind kunnen laten zijn en hun ziekte eventjes kunnen vergeten.

Hoe mooi is het om een gedeelte van die ontzorging, tezamen met alle collega vrijwilligers en donateurs, gedeeltelijk op mijn schouders te nemen en pakkende plaatjes te kunnen schieten waar de trots en het plezier van afspat. Dit soort fotoreportages bieden vooral blijdschap en zeker ook troost en het is gelijktijdig een verbindende factor om het leven met positieve gedachtes en met kleine stapjes vooruit, tegemoet te treden.

Men loopt vaak over een dun draadje, het draadje van hoop en vrees. Gelukkig haalt het merendeel van de getroffenen de eindstreep. Maar helaas zijn er ook bij die de eindstreep niet halen en dat percentage ligt op 25%. Ik tracht juist die beelden te maken die het verwerken wat makkelijker maakt en tussen de donkere wolken door het zonnetje kan laten schijnen, het geeft hoop, het biedt troost en vooral ook weer positieve energie om door te kunnen gaan in moeilijke tijden.

Kinderen die ziek zijn en door kanker zijn getroffen hebben vaak maar 1 wens. U kunt het zelf wel invullen, net als dat gezonde kinderen wel 100 wensen hebben. Daarom is het zo belangrijk om mij belangeloos als fotograaf in te zetten voor deze mooie stichting en via de gemaakte beelden het leven weer een stukje dragelijker te maken voor al die kinderen en ouders die het zo moeilijk hebben. Het onderscheid dat ik als fotograaf maak tussen afscheid en leven is een lastig begrip, maar beide vormen bieden houvast en troost die herinneringen oproepen die voor het leven zijn vastgelegd.

Onderstaand een pakkend verhaal van Hans Schoutsen die zich ook op een bijzondere wijze inzet voor stichting Kika.

Een paar jaar geleden waren vrienden van ons op vakantie, lekker aan het genieten van hun welverdiende rust en van hun mooie gezin. Hun oudste dochter, in dezelfde leeftijd als mijn oudste zoon was niet lekker geworden op vakantie. Moe, futloos en niet het meisje wat ze normaal was. Bij terugkomst in Nederland werd een bezoekje naar de huisarts gemaakt en daar werd bloed afgenomen en onderzocht. Na vele onderzoeken die volgden was er dan het verwoestende nieuws: "kanker, acute leukemie..."

Het nieuws sloeg in als een bom... zo jong en dan zo ziek... En dan start het behandelingstraject, onderzoeken, chemo en alles wat daarbij komt kijken. Het gevecht tegen die vreselijke ziekte. Alles in het gezin staat dan in het teken van de kanker, het ziekenhuis, de behandelingen en het normale leven gaat dan ook gewoon door voor het gezin. School, werk et cetera.

Als mens wil je dan als liefst helpen. Maar hoe kan je helpen in zo'n situatie, behalve er zijn, een luisterend oor zijn of een schouder aanbieden om op te huilen en een kaartje sturen, op bezoek gaan. Het liefst neem je de kanker weg. Maar dat kan natuurlijk niet want je bent geen oncoloog of student geneeskunde.

Hardloopevenement

De avond dat ik het nieuws had gehoord dat hun dochter kanker had ben ik gaan hardlopen. Het werd me te veel en hardlopen zorgt ervoor dat ik mijn hoofd leeg kan maken en dingen een plekje kan geven. Tijdens die afstand ging het toch telkens door mijn hoofd, "Hans je moet iets doen maar wat?" Een paar weken later is daar ineens een banner op internet van KiKa die onderzoek doet naar de genezing van kinderkanker. En die organiseren ook hardloopinitiatieven.

Een initiatief waar sponsorgeld wordt opgehaald voor de stichting en de sponsorlopers als tegenprestatie een volledige marathon lopen. Ik had wel eerder een 10 kilometer en een keer een halve marathon gelopen. Maar een hele, dat was wel een hele opgave. Lang na denken was er echter niet bij. De dochter van onze vrienden streed tegen kanker, dus hoe moeilijk was die marathon dan? En zo geschiedde. Ik ging de marathon lopen maar eerst moest er veel geld bij elkaar gehaald worden voor dit goede doel.

Fotoshoot in het Olympisch stadion

Mijn goede vriend Henri Vial heeft daarbij zijn steentje bijgedragen zowel in de vorm van een financiële bijdrage als ook door zijn passie te gebruiken en een ware fotoshoot te doen met mij voor de KiKa sponsor site. Het Olympisch Stadion in Amsterdam wilde graag meewerken aan deze shoot en stelde de atletiekbaan beschikbaar. Bijgaande foto's zijn het resultaat.

Henri is een enthousiaste fotograaf met een natuurlijk instinct voor het perfecte plaatje. In het stadion zijn meerdere foto's gemaakt welke voor de sponsor site zijn gebruikt en waar ik nog steeds met een mooi gevoel naar terugkijk.

Een paar weken voor de marathon kwam het mooiste nieuws van 2017. De dochter van onze vrienden was kankervrij. Ze had het na een heel lang ziekenhuis traject gered, ongelooflijk maar ze was kankervrij. Een dappere strijd gestreden en de ziekte overwonnen. Samen hebben we het leven gevierd met een lach en een traan en dankbaar toch de handen gevouwen dat haar een langer leven gegund is.

Een paar weken later liep ik in New York mijn eerste marathon, een ode aan de dochter van onze vrienden en om mijn steentje bij te dragen aan KiKa. Want een wereld zonder Kinderkanker is wat ik wens.