Henri Vial - Afscheidsfotografie. Graag deelt Henri Vial,  het verhaal met u achter één van zijn prachtige foto's en het bijzondere werk wat hij doet als afscheidsfotograaf.

Ik schrijf Juni 2017 , een geplande tocht naar het bekende Christusbeeld stond op mijn programma , een beeld wat staat op top van de Monte Naranco nabij de mooie Spaanse stad van Oviedo ( NW deel van Spanje  om vanuit die positie mooie foto’s te kunnen maken van de omgeving en het beeld welke de stad lijkt te omarmen en te beschermen.

De weergoden waren minder gestemd die dag , ik heb de auto halverwege geparkeerd en de weg wandelend vervolgd. Naarmate de tocht vorderde werd het zicht minder en minder en op een gegeven moment zag ik bijna geen hand meer voor ogen. Op het moment dat de twijfel toesloeg  om verder te lopen met het risico dat er helemaal niks te zien was en er geen enkele foto gemaakt kon worden van het beloofde spectaculaire uitzicht , liep er een wandelaar in tegenovergestelde richting naar beneden. Ik sprak die man aan en hij kon mij vertellen dat bovenop die berg niks maar dan ook niks te zien was. Het zag er ook niet naar uit dat de mist zou optrekken en ik had mijn beslissing op dat moment genomen om mijn tocht naar boven te staken.

Ik maakte deze foto en waarom?

Het gebeurde in een onbewaakt moment, de wandelaar nog vaag in mijn gezichtsveld, ik maakte deze foto en waarom?….ik had geen flauw idee, het gebeurde gewoon  zonder te letten op de compositiebepaling en zonder ook maar enig moment gelet te hebben op mijn instellingen. In een fractie van een seconde was de foto gemaakt en ik heb er naderhand ook geen aandacht meer aan gegeven.

Thuis gekomen van een mooie reis door Spaans Baskenland, was al gauw het moment aangebroken om de gemaakte foto’s te gaan selecteren. Je kan van mij kan aannemen dat dat een heel lastig onderdeel is van fotografie. Selecteren , archiveren of deleten , waar ik in veel gevallen resoluut te werk moet gaan tijdens het selectieproces, een lastige klus.

Totdat ik deze foto weer tegenkwam en mijn gevoel iets zei dat ik deze foto moest opslaan. Maar ja…als fotograaf kijk je toch anders naar een foto, soms twijfel je, dan is het beter om de volgende dag nog een keer te kijken en dan een beslissing te nemen.

Ik nam de beslissing om de foto te archiveren, mijn gevoel gaf de doorslag om de foto in archief te houden. (en niet mijn fotografische blik)

Ik schrijf begin Juli 2018

Mijn vader, toen op zeer respectabele leeftijd van 96 jaar en nog helder van geest, was in zijn laatste levensfase beland en wij konden gezamenlijk in alle rust zijn laatste wensen bespreken. Dit is een hele mooie ervaring en ik ben mij er terdege van bewust dat dit helaas niet iedereen is gegund om met elkaar alles te bespreken en te vragen. Moeilijk?….Ja dat is het zeker , maar naarmate het gesprek vorderde viel de spanning van mijn schouders en hebben wij hele dierbare uurtjes met elkaar doorgebracht.  Mijn vader wilde de regie tot het laatst toe in eigen hand houden, Zijn leven was voltooid en hij zag de dood als een bevrijding, op weg naar een andere dimensie.

De rouwkaart heeft ie zelf samengesteld, hij wilde een foto op de kaart gedrukt hebben waar hij afscheid neemt van zijn leven. Niet meer achterom kijkend. Hij heeft van iedereen afscheid genomen en met opgeheven hoofd, zonder angst en met trots de weg ingeslagen naar het onbekende.

Zo moest zijn rouwkaart eruit komen te zien…enfin je voelt het al aankomen, binnen no time kwam deze foto weer tot leven, wat een jaar eerder niet zo spannend leek te zijn, werd het nu heel speciaal en een heel persoonlijk verhaal.

Zonder een moment van twijfel koos hij voor deze foto en op dat moment bekroop mij het gevoel dat dat ene moment in Juni 2017 voorbestemd was en het zo had moeten zijn. In het bijzijn van zijn kinderen is hij op 25 Juli 2018 vredig ingeslapen.

Afscheidsfotografie, een minder bekende kant in de fotografie

Afscheidsfotografie heeft de afgelopen jaren voor mij een speciale betekenis gekregen, het is een belangrijk onderdeel geworden in de mooie wereld van de fotografie waarin ik mij bevind. Los van alle overige thema’s waar ik mij als fotograaf mee bezig houd, speelt deze vorm van fotografie een erg belangrijke rol in mijn leven. Zoekend naar meer verdieping en zingeving in mijn werk heb ik mijn hart gevolgd wat heeft geresulteerd in een prachtige rol die ik als afscheidsfotograaf mag vertolken.

Je kiest er niet zomaar voor om afscheidsfotografie er maar even bij te doen. Het vergt veel voorbereidingen om het punt te bereiken om je 1ste uitvaart te mogen fotograferen en eerlijk is eerlijk, niet iedere fotograaf is er geschikt voor of wil het, los van de kwaliteiten die collega’s fotografen leveren. Om dit vak te kunnen beoefenen kom je vele obstakels tegen op de weg naar boven die je eerst zal moeten overwinnen.

Ik heb het gevoel dat afscheidsfotografie meer uit de taboesfeer komt en er meer mensen voor openstaan om een vakkundig fotograaf in te huren. Waarbij het vrij normaal is dat een fotograaf in de top 3 staat van het lijstje. Bij een trouwerij, een newborn-shoot of een jubilaris die in het zonnetje gezet moet worden, vindt men het vanzelfsprekend dat er een fotograaf bij aanwezig is, maar bij een afscheid van een dierbare is het vaak nog een grijs gebied en uiteindelijk maakt onbekend onbemind.

Conclusie : er is nog voldoende werk te verrichten om deze intens mooie vorm van fotografie uit de taboesfeer te halen.

Taboes

De uitvaartwereld is een wereld die nog de nodige taboes kent als het gaat om fotografie. Een deskundige fotograaf is dan nodig, iemand die echt meerwaarde kan bieden en een reportage kan opleveren die een verhaal kan vertellen zodat die foto’s weer een gesprek kunnen opleveren en het taboe van de dood kunnen helpen te doorbreken.

Je moet als afscheidsfotograaf een technisch zo compleet mogelijk beeldverhaal kunnen maken. Iemand die om kan gaan met rouw en kennis heeft van de rituelen en daardoor de volle verantwoording kan nemen in de uitvoerende taak als afscheidsfotograaf, zich ook niet verschuilt maar “ onzichtbaar” aanwezig is.

Voorafgaand aan de uitvaart plan ik altijd een gesprek in, het liefst bij de nabestaande(n) in het bijzijn van de uitvaartleider. Ik vind dit erg belangrijk om ten eerste mij persoonlijk voor te stellen en mijn werkwijze uiteen te zetten. Het allerbelangrijkste is om de wensen aan te horen en hier op gepaste wijze gehoor aan te geven. Wat ook bijzonder is dat men jou toelaat binnen de intimiteit van de familie, tenslotte ben je een onbekende die straks met een camera de uitvaart in beeld gaat brengen.

Locatie controle

Op voorhand wordt door mij de locatie gecontroleerd, gezien ik niet voor verrassingen wil komen te staan. Denkende aan de compositiebepalingen die er straks nodig zijn om een respectvolle reportage te kunnen maken, de lichtinval in een kerk, moskee of uitvaartcentrum. Erg belangrijk voor mij om net dat ene beeld net iets anders in beeld te brengen dan dat je ter plekke moet beoordelen waar je moet gaan staan of moet meebewegen waardoor je het risico loopt dat ene plaatje te moeten missen. (Ondanks je van te voren niet kan inschatten wat er staat te gebeuren, maar zo het risico zo goed mogelijk wilt uitsluiten).

Beelden die vol met emoties zitten worden niet door mij genomen, ik wil juist die beelden maken die troost kunnen bieden. Iedereen begrijpt dat er verdriet is, dat besef ook ik terdege en juist die beelden bieden geen meerwaarde aan mijn reportage.

Het is algemeen bekend dat nabestaanden een afscheid in een roes beleven en niet meer goed alle beelden in hun herinneringen kunnen oproepen. Ik zie heel wat mooie en liefdevolle beelden voorbij komen, ik probeer daar extra op te letten en die dan ook vast te leggen. Ik zal niet gedetailleerd uit de doeken doen welke regels ik hanteer en hoe ik mij als afscheidsfotograaf beweeg, dit zijn er teveel om op te noemen.

De nieuwste technieken

Ik fotografeer met de nieuwste technieken die een professionele camera te bieden heeft, (Canon EOS DX1 Mark ii) deze camera heeft een fluistermodus, de zogenaamde storende “ klik klak “ spiegelgeluiden zijn niet meer hoorbaar. Ook werk ik met diverse lichtgevoelige objectieven, zodoende hoef ik geen gebruik te maken van een flitser.  Los van het gegeven dat ik altijd een back up camera in gereedheid heb gebracht, daardoor ik zekerheid heb ingebouwd en nooit storend hoef te werken als ik van objectief moet wisselen. Deze vaste objectieven zitten altijd op mijn camera’s en bieden een absolute meerwaarde voor de diversiteit aan beelden.

U zult mij bijna niet zien fotograferen met een telelens, dit komt erg dreigend over en dat is echt het laatste wat ik wil. Ikzelf gebruik dit objectief alleen op afstand en vooral buiten als ik ongestoord op gepaste afstand de beelden maak. Mijn laatste afscheid welke ik heb vastgelegd dateert van eind Maart 2021. Hierbij de enige opdracht van de weduwe heb meegekregen dat ik alle vrijheid kreeg om de reportage van haar overleden man mooi in beeld te brengen.

Deze opdracht heb ik in dankbaarheid aanvaard en ik heb de beelden tot een verhaal kunnen maken, van het moment van opbaring tot aan de oven van het crematorium.

Album overhandigen

Dan is het moment daar om het album te overhandigen op een mooie locatie (ik doe dat bijna nooit in de privésfeer) in het bijzijn van naasten. Ik begin dan met te vertellen dat ik het een eer vond om de reportage te mogen maken en het vooral een gedenkwaardig afscheid vond. Hier laat ik dan ook mijn gevoel automatisch spreken, ik op dat moment niet gezien wil worden als de afscheidsfotograaf maar een persoon die dit met liefde en respect heeft gedaan. Op het moment van de overhandiging van het album laat ik de familie alleen en geef ze alle ruimte om het te bekijken.

Als ik na een half uur terugkom en ik de ontroering op de gezichten zie, dan hoeft er eigenlijk geen dankwoord meer vanaf, dan deel je automatisch mee met hun dankbaarheid, dan weet ik dat mijn werk met liefde is opgeleverd.

Dit is het mooiste cadeau wat je kan krijgen en dan kom ik terug op het begin van mijn introductie ….werken als afscheidsfotograaf is een verdieping en geeft zingeving aan het leven, symbolischer kan ik het niet omschrijven als de dood centraal staat.

Henri Vial - Afscheidsfotografie

 Wilt u meer informatie over het werk van Henri Vial - Afscheidsfotografie, bezoek dan onze  bedrijvengids.