Dit is je werk, je kan dit - Valé Kinderuitvaartzorg. 

Onderstaand een verhaal waarmee Linda aantoont hoe groot haar liefde is voor haar medemens. Zij regelt met haar team complete uitvaarten voor kinderen waarbij alles wat mogelijk is uit de kast wordt gehaald. Daarnaast duidelijk het contrast van de uitvaart van een baby waarbij de omstandigheden het niet toelaten om groots uit te pakken. Elke familie heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen gebruiken en vooral zijn eigen wensen. Iets waar Linda en haar team volledig in meegaat en waar nodig adviseert. 

Op een middag in juni gaat mijn telefoon. Een ontredderde moeder, slecht Nederlands sprekend maar ik begrijp haar meteen. Haar baby is gestorven. Ze ligt in het ziekenhuis, haar baby kwam te vroeg en had geen eerlijke kans in dit leven. Stil geboren, een prachtig klein jongetje.

Als ik later die avond bij haar thuis kom, zit ze al te wachten. Haar kindje ligt in een prachtig mandje op tafel. Ze huilt maar wat mij nog meer opvalt is dat ze alleen is, helemaal alleen, met haar baby. Ik spreek mezelf toe, dit is je werk, je kan dit.

We praten kort, ik hoor haar levensverhaal. Vader van het kindje, haar partner zit in een detentiecentrum. Hij is in afwachting van zijn verblijfsvergunning. Hij wil werken, een leven opbouwen in Nederland met zijn vrouw en tot voor kort nog zijn zoon. Dat plaatje was compleet, daar vocht hij voor, daar vochten ze samen voor.

Maar nu zit ze alleen, een dikke buik zonder baby die ze voelt trappelen. We bespreken haar wensen, we bespreken wat er mogelijk is qua budget, we helpen haar. Iedereen verdiend een waardig afscheid in welke situatie je je ook bevindt.

We nemen de kleine man mee naar ons eigen afscheidshuis. De hele weg van Helmond naar Dronten hou ik hem op schoot terwijl mijn collega rijdt. Af en toe vegen de tranen van onze wangen, want ook wij zijn naast uitvaartverzorger moeder van een gezin.

We zorgen voor een mooi rieten mandje, een mooi kaartje en we nemen afscheid van hem. Goddank in aanwezigheid van vader en moeder. Dit is een dag om nooit te vergeten want als ik vader zie binnenkomen, onder begeleiding van 4 man sterk vanuit het detentiecentrum, zie ik meteen dat dit kleine jongetje wat ik 5 dagen eerder ophaalde bij zijn moeder, precies lijkt op zijn vader. Het hoge voorhoofd, het platte neusje en zijn lange vingertjes. Wat is het leven toch bijzonder.