Een baan hebben waarbij je het risico loopt wel eens geraakt te worden...

Uitvaart-Inside

Die héb ik, en ja, dat overkomt me wel eens, en dan maakt het mij, in tegenstelling van wat velen denken, niet uit of het om een overlijden van een jonger of ouder iemand gaat. De gradaties van emoties die een overlijden met zich meebrengt zit hem in het verhaal dat er achter schuilt.

De ene keer hebben we te maken met een overleden man van 93, een andere keer ontvangen we mensen van onze eigen leeftijd die hun zoontje komen verzorgen. En om aan te geven hoeveel verschil er zit in emoties noem ik als voorbeeld het overlijden van 2 jongetjes, waar we in tijdsbestek van 2 weken mee te maken kregen.

Het ene jongetje was 7 en was door een auto-ongeluk uit het leven gegrepen. De ouders waren ontroostbaar, en ik kan me niet herinneren dat ik het óóit zelf moeilijker heb gehad bij een andere verzorging. Het andere jongetje was 8, en was al ruim 5 jaar ernstig ziek ...

We kwamen bij de ouders thuis om hun zoontje op te baren en daar overheerste natúúrlijk verdriet, maar ook het 'het is goed zo' gevoel. Deze mensen hebben er een soort van naar toe kunnen leven omdat ze al ruim een jaar wisten dat het ongeneeslijk was. Dus twee jonge kindjes waren overleden, natúúrlijk verschrikkelijk, maar door de achterliggende verhalen begrijp je dat bij het ene verhaal de emoties veel heftiger waren dan bij het andere....

Maar kijken we weer even naar het overlijden van een man van 93...ik kan me nog goed herinneren wij ooit een man van die leeftijd thuis ophaalden, en daar spraken we een lief klein vrouwtje van 92 die intens verdrietig vertelde dat ze op 2 weken na 70 jaar samen zijn geweest. Ik zie haar nog even 'over z'n bolletje aaien' en hoor haar nóg zeggen : "Hoe moet het nou toch verder met mij, wat moet ik nou toch zónder jou ?!"

Twee dagen later staan we wéér voor de deur met de brancard...de vrouw die eergister nog zo liefdevol over haar man sprak is letterlijk kapot gegaan van verdriet. Tijdens de plechtigheid staat het echtpaar naast elkaar in de aula met allebei een zelfde bloemstuk op de kist die door slierten aan elkaar verbonden zijn. De kinderen en kleinkinderen van het echtpaar waren in één klap hun ouders en opa en oma kwijt, en tóch vond iedereen het mooi. "Dit heeft zo moeten zijn, want ze konden niet zonder elkaar".

Dit verhaal raakte mij ook, maar op een ándere manier dan het overlijden van kinderen. Als je geraakt wordt is dat natúúrlijk oké ... maar ergens zit er een knopje dat om gaat, én om kán ! Daar ben je professional voor...

Doe je dit werk zónder gevoel ?! Dan kan je er maar béter mee stoppen !!