Uitvaart Inside - "Gasten knuffelen"

"Gasten knuffelen", een indrukwekkend stuk van Uitvaart-Inside.

Uitvaart-Inside

Na een korte pauze ga ik samen met een collega naar de algemene koeling om vanuit daar een meneer te verplaatsen naar de verzorgingsruimte. Zijn vrouw en 2 dochters zijn nu waarschijnlijk gespannen onderweg om hun man en vader te komen verzorgen. Ze komen iets te laat aan en zoeken zenuwachtig allerlei excuses waarom dat zo is.

"...het geeft niks, komt u verder, kan ik uw jas aannemen? En neemt u dan even rustig plaats...kopje koffie ?!? ..." Het is nu mijn taak om de (logische) spanningen weg te nemen, of ze in ieder geval in deze fase op hun gemak te stellen en welkom te laten voelen. Met een mooi woord noem ik dat dan 'gasten-knuffelen'.

Dat doe ik meestal aan de hand van een kort gesprekje met een kopje koffie. Ik leg dan uit wat er zo dadelijk staat te gebeuren en wat ze van ons kunnen verwachten. Als dat allemaal duidelijk is vraag ik ze met ons mee te gaan naar de verzorgingsruimte. Aangekomen in de ruimte waar de verzorging zal gaan plaatsvinden stal ik netjes de kleding uit die ik zojuist in ontvangst heb genomen.

In de tussentijd kan ik hierdoor de mensen even de gelegenheid geven te wennen aan de ruimte en laten bijkomen van deze (eerste) confrontatie. Één van de 'leuke' dingen van een verzorging samen met nabestaanden zijn de gesprekken die ontstaan. De één blijft liever oppervlakkig, de ander brandt los als je één vraag stelt. Maar er zijn óók mensen die met tegenvragen komen. Of vragen naar dingen (meestal fabels) die ze ooit wel eens gehoord hebben, en nu tóch wel eens willen weten wat er nu eigenlijk wél en niet van waar is.

Laten we er twee van de bekendste fabels eens bij pakken:

"Maar nu ik er tóch ben, klopt het nou dat straks mijn vaders handen worden gebroken om ze netjes in elkaar te kunnen vouwen ?" "Neee zéker niet, zet dát alstublieft uit uw hoofd, dat zou zó respectloos zijn. Als ik dát zou moeten doen dan stap ik direct het vak uit."

"Oh maar scheert u mijn vader dan wél weer over een paar dagen? Want zijn baardgroei gaat natuurlijk gewoon door." "Nee mevrouw, zijn baardgroei gaat niet door. Het lijkt soms wel zo doordat er vocht uit het lichaam verdwijnt." Meestal vergelijk ik het als voorbeeld met hoge bomen die onder water staan. En dan leg ik in Jip en Janneke taal uit dat als de zon het water verdampt, het nét lijkt of de bomen groeien omdat de boomtoppen nu boven het water uitkomen.

Als de verzorging ten einde loopt ligt meneer keurig netjes in 3-delig kostuum in een hoogglans witte kist. Dan ontstaat er een discussie tussen de vrouw en 2 dochters. Of meneer zijn bril op moet... Als ze er niet echt uitkomen meng ik me in het gesprek. En vraag ik of meneer de laatste tijd zijn bril wel droeg. "Ja dát wel, maar niet als hij sliep." "Nee oké, maar zullen we dan zijn mooie strakke krijtstreep pak óók maar even vervangen voor een kreukelige pyjama? Of had hij dit wél aan als hij sliep?"

Lachend wordt de keuze gemaakt dat meneer zijn bril op krijgt, en de verzorging is klaar. Bij de uitgang worden we vriendelijk bedankt en mevrouw voegt daaraan toe: "Jeetje wat hebben jullie toch een zwaar beroep. Het lijkt me zó moeilijk om altijd maar die verdrietige huilende mensen om je heen te hebben."

"Ook dat is een fabeltje mevrouw, kijkt u maar terug op het afgelopen uur...

Veel sterkte, en wel thuis"

Bron (omslag)foto: Sharon Leijs Afscheidsfotograaf