Na een dag hard werken kom ik thuis. Als ik me heb omgekleed en neerplof op de bank om even een moment te kunnen zitten, komt mijn dochter van 5 naar me toe. Ze komt naast me staan en bekijkt me...ze wrijft over mijn hand en zegt "papa, heb jij vandaag dode mensen aangeraakt?"

Wat moet ik zeggen, wat ga ik vertellen over vandaag ?

Moet ik haar dan vertellen dat het een dag was dat ik zes overleden mensen heb overgebracht vanuit huis, ziekenhuizen en verzorgingshuizen. Waarvan er vier overleden zijn aan een virus.

Dat zelfde virus dat er voor heeft gezorgd dat zij, en velen andere kindjes met haar, niet naar school mogen.

Dat zelfde virus dat er voor zorgt dat papa niet thuis kan blijven maar de hele dag door wordt blootgesteld aan risico's om ook besmet te worden, en het kan overdragen aan hun.

Dat zelfde virus dat er voor zorgt dat je anderhalve meter bij elkaar uit de buurt moet blijven. Maar dat ik wel met een collega in dezelfde cabine moet zitten van de vervoerswagen en er dus op moet vertrouwen en hopen dat hij het virus niet heeft.

Dat zelfde virus dat er voor zorgt dat je niet eens meer iemand een hand mag geven, wat normaal zo vanzelfsprekend is in dit werk. Het zelfde virus dat er voor zorgt dat niet iedereen meer naar de uitvaart van hun geliefde dierbare kan. Dit omdat er maar een beperkt aantal personen bij een plechtigheid aanwezig mogen zijn. En als ze er bij mogen zijn, dan staan alle stoelen anderhalve meter van elkaar af.

Dit virus heeft er voor gezorgd dat papa vandaag naar een verzorgingshuis is geweest om een meneer over te gaan brengen die is overleden aan dit virus. Bij aankomst worden we doorverwezen naar de zijkant van het gebouw. Daar worden we opgewacht door een keihard werkende en zichtbaar vermoeide verpleegkundige. We nemen onze voorzorgsmaatregelen, dat wil zeggen schorten om en mondkapjes op, en we gaan naar binnen met de brancard. Eenmaal binnen komt de klap, we lopen een speciaal ingerichte corona afdeling op.

Tussen de bedden door worden we naar het bed geleid waar de overleden persoon ligt. We plaatsen de brancard naast het bed en op slechts één meter naast mij kijk ik een man recht in de ogen die het zichtbaar moeilijk heeft en hij knikt 'nee'. Ik weet niet wat hij hiermee wilde zeggen. Wilde hij zeggen 'ik kan niet meer, ik ben op'. Of knikte hij nee omdat hij beseft hoe ernstig de situatie is en niet dood wil?? Ik weet het niet en nadat wij de overleden man hebben overgelegd van het bed naar brancard en netjes hebben toegedekt, klaar om te vertrekken, kan ik niks anders dan deze man sterkte wensen.

Ik zal vandaag weer huiswaarts keren, naar mijn gezin...deze man niet... Deze man krijgt niet eens bezoek, ziet helemaal niemand meer. En ik besef me, als het tegenzit, dan sterft deze man een eenzame dood! Het raakt me, met kippenvel onder mijn pak lopen we de afdeling af, ik ben stil. Dit virus zorgt er voor dat het bijna niet leuk meer is om dit werk te doen. Maar 'work must be done' !!

Normaal ben ik straight tegen haar, maar hier ga ik mijn dochtertje niet mee vermoeien. "Ja lieverd, papa heeft vandaag overleden mensen aangeraakt, maar daar merk je niks van. Ik heb goed mijn handen gewassen. Ga jij dat ook maar snel doen, dan kunnen we aan tafel..."

Morgen wéér een dag ! Wees zuinig op elkaar en neem geen risico's !!