Thuiskomen in de gezinsdrukte. Na een drukke werkdag op kantoor kom ik thuis en meng mij in de gezinsdrukte. Bij het zien van mama, rennen de meisjes uitgelaten en lachend door het huis op de vlucht voor het badritueel.

Avondritueel: Voorlezen en samen zijn

Mama als opperbadjuf op gepaste snelheid achter de dames aan om ze na een kwartier (ze zijn best snel) te vangen. Na het bad ploffen we op het grote bed. Ieder aan een kant onder mijn arm en samen verslinden we de gekozen voorleesboekjes. Mijn favoriete moment van de dag. Na de weltrusten kus ga ik op zoek naar mijn man, die zich al enige tijd wat verscholen heeft opgesteld. Hij heeft en pittige week. Een jong meisje van nog geen 20 zag geen andere uitweg dan zelfdoding.

Herinneringen vastleggen in een fotofilm

Ik vind hem achter de computer. Hij maakt op basis van de verhalen van het gezin, een unieke en persoonlijke fotofilm over haar.

Onder de film zet hij haar favoriete muziek. Hoewel hij niet vaak twijfelt, vraagt hij nu met een zachte en ietwat gebroken stem of ik toch even wil meekijken of het de perfectie echt benadert.

Samen de herdenkingsfilm bekijken

Hij zet de film aan en ik kruip op zijn schoot. Hij legt zijn handen in m'n zij. We zijn stil en kijken... foto's van een prachtig meisje die ogenschijnlijk plezier maakt en omringd wordt door liefdevolle mensen. In geen één foto is haar innerlijke strijd enig moment zichtbaar. Een strijd die haar uiteindelijk tot het uiterste heeft gedreven. Het maakt me bang en verdrietig. Ik voel dat zijn hand mijn zij even loslaat en weer vastpakt. Zijn tranen wegpinken, ik voel het. Ook mijn tranen biggelen over mijn wangen, ook hij voelt het. Mijn gedachten maken overuren.

Het intense verdriet en de onzichtbare strijd

Hoe ongrijpbaar moet dit zijn geweest. Je dochter in de bloei van haar leven, wetende dat ze onzichtbaar en in stilte lijdt.

Als ouders tot het laatste moment blijven vechten, maar het leven van je dochter door je handen voelt glippen. En je als zus, je kleine zusje moet loslaten om haar eigen pad naar innerlijke rust te laten volgen. Wat een intens verdriet voor haarzelf en iedereen die haar lief had.

Een stille week vol bewustzijn en dankbaarheid

Het is een week waarin we stiller zijn dan normaal, nog bewuster knuffelen we onze meisjes en elkaar. Periodes als deze ben ik extra alert. Creëer openheid voor gesprekken als hij het nodig heeft en geef een knuffel zonder woorden als ik zie dat het hem even teveel wordt. Thuis de vrijheid voelen om te uiten, zodat hij de familie alle steun kan bieden die zij verdienen. Dat is mijn dankbare rol als partner, die ik met liefde vervul.

In de volgende blog blijkt mijn avondeten onbedoeld niet zo'n goed idee...