‘Moeder van drie, zelfstandig, met een passie voor drummen en zangeres in een band. Open voor een ongecompliceerde, woeste man. Voorzien van een stoppelbaardje, passie voor muziek en, oh ja... bij voorkeur een ondernemersgeest. Mijn hoofd staat namelijk altijd aan en open voor nieuwe ideeën. Daar moet je tegen kunnen.’

Zo zag mijn online datingprofiel er ongeveer acht jaar geleden uit. Na een reeks enerverende date-ervaringen, trof ik daar ineens een appetijtelijk ogende Indo-man. Pfieuww... Met mijn oma in mijn achterhoofd, die altijd zei: "een mooie man heb je nooit alleen," ging ik tijdens de chat naarstig op zoek naar dé adder onder het gras.

De eerste indrukken

Alles passeerde de revue. Van een lichaamsgeur waar je eetlust van vertrok tot mannen die nog steeds getrouwd waren of een voorliefde hadden voor wat out-of-the-box slaapkameractiviteiten. Ik kwam er maar niet achter. Tot ik op een foto, vlak voor onze eerste date, dé adder vond... jawel, een scheve ondertand.

De tandheelkundige tic

Alle alarmbellen gingen af. U moet weten, ik werk al vanaf mijn 16e in de tandheelkunde en heb daardoor de ronduit belachelijke tic ontwikkeld dat ik drie dagen oud ondergoed minder erg vind dan een issue aan een gebit. En nee, dan bedoel ik niet alleen een kunstgebit, maar dus zelfs een scheve tand.

Een veranderend beeld

Na een gezellige ontmoeting in een wijnbar in Utrecht, was mijn interesse gewekt. De schrik omtrent dé tand had plaatsgemaakt voor een paar prachtige bruine ogen, passie voor gitaar spelen en... een ondernemersgeest. Geest, in zeer letterlijke zin namelijk; een uitvaartondernemer. Ik, de altijd über-positieveling, ineens in gesprek met de donkere kant van het leven.

Hoewel ik bij voorkeur zo ver mogelijk bij de dood vandaan wilde blijven, was ik toch nieuwsgierig. Mijn beeld van een saaie grijze muis in een zwart pak, statig en autoritair, klopte van geen kant. Bij dit type man snap ik dat de dames het jammer vinden dat de billen pas gewassen worden na het overlijden... (deze uitspraak heeft echt plaatsgevonden door een groepje wat ondeugende oudere dames op een uitvaart).

De wereld van de uitvaart

Hij nam mij mee in de wereld van een uitvaartondernemer. De wereld van dood en verdriet, maar ook het bijzonder intense contact met de naasten wat je in korte tijd realiseert, om zo tot een persoonlijke uitvaart te komen. En dat het soms doodstil en soms stervensdruk is. Een niet of nauwelijks planbaar leven dus.

Nou, dat was een match. Ik heb namelijk ook een allergie voor plannen. Toch heb ik mij nooit echt gerealiseerd hoe dit vak ook mijn leven als partner zou beïnvloeden. En zeker niet dat één van de moeilijkste keuzes in mijn leven ook al zo snel voor de deur zou staan...

In mijn volgende blog lees je om welke keuze dit gaat... Klik hier.

TIP: Ben je geïnteresseerd in persoonlijke verhalen en ervaringen van nabestaanden en ondernemers uit de uitvaartbranche? Bestel dan ons glossy uitvaartmagazine Uitvaart-Inside hier.