Twee rood aangelopen koppies, tong op standje zijwind uit de mond, scheuren op hun speelgoedauto’s door de gang naar de aula van het Uitvaarthuis. Oma duikt nog net op tijd de ‘vangrail’ (lees: plantenbakken) in en ontloopt zo een vroegtijdig koffie-met-cake-moment in eigen huis. Ook ik waag mijn leven om even iets aan mijn man te vragen, die op dat moment in een andere ruimte een overledene de koeling in rijdt. Tijdens ons gesprek voel ik ineens een autobumper tegen mijn kuiten tot stilstand komen. Ik draai me om en kijk in twee ietwat verbaasde snoetjes. Na wat krekelgeluiden komt de vraag: “Waarom slaapt die mevrouw in de koelkast?”

We leggen in kindertaal uit dat de mevrouw niet slaapt en waarom ze zich in een ietwat kille omgeving bevindt. Tevreden met het antwoord verlaten ze de ‘pitstraat’ en gaan weer over tot de orde van de dag: de race.

De uitdaging van kinderopvang

Kinderopvang, we hebben het geprobeerd. Maar op de tijden dat ze bij de gastouder waren, was er geen uitvaart en op zowat ieder ander moment natuurlijk wel. Na veel frustratie en onmogelijke bochten hebben we besloten om de opvang van de meiden maar ad-hoc aan te vliegen en te stoppen met plannen.

Het hele gezin helpt mee

Iedereen in het bedrijf heeft zijn of haar eigen kracht en werkzaamheden. Dit zorgt ervoor dat er vaak wel iemand een momentje heeft om op de meisjes te letten als er onverwacht een overlijden gemeld wordt en ik ook aan het werk ben. Het leuke is dat ook echt ieder gezinslid hieraan bijdraagt. Zo kwam ik een keer binnen en aanschouwde het tafereel dat onze jongste dochter op de knie van haar stoere oom (normaal chief koffie) zat, en voor de 23e keer ‘Hand in Hand Kameraden’ aanhoorde. Ze was overigens een half jaar oud, lachte breeduit en had het zichtbaar naar haar zin.

Kinderen en hun kijk op de dood

Ik denk dat wij als volwassenen veel kunnen leren van de manier waarop kinderen tegen de dood aankijken. De meisjes leren spelenderwijs over de dood, doordat ze vaak in het Uitvaarthuis te vinden zijn. Ze merken onze rust en met altijd een antwoord op vragen die ze stellen, zijn ze geen moment angstig geweest. Als ze papa zien rijden met een overledene in de kist, helpen ze op hun manier een handje door mee te duwen en weten ze ook dat ze op bepaalde momenten even stil moeten zijn in een andere ruimte, als papa de verdrietige mensen helpt en troost.

School en het vak van papa

Sinds enige tijd zitten de meisjes beiden op de kleuterschool. Inmiddels hebben we ondervonden dat het fijn is dat ook de juf bekend is met het beroep van papa. Immers blijven het toch twee kleuters die alles in kleutertaal ventileren. Op een normaliter onschuldige vraag in het kringgesprek: “Wat ligt er bij jullie in de koelkast?” ontstaat er toch een enigszins ongemakkelijke en verdachte situatie op het moment dat één van de meisjes zegt: “Mensen.” En dan laatst mijn dochter op de achterbank van de auto: “Op school gingen we vertellen wat je papa doet voor werk. Mijn papa maakt toch mensen dood, mama?” Mocht u vragen hebben, meneer de politieagent… Koffie en cake staan voor u klaar….

TIP: Klik hier om in contact te komen met de ondernemers in onze bedrijvengids waar wij mee samenwerken. Zij helpen je graag verder bij het regelen van een uitvaart en alles wat erbij komt kijken.

Volgende blog

Volgende keer: Mocht je denken dat je moeder met haar zwakke blaas vroeger veel stops had onderweg op vakantie, lees dan voor een beetje relativering vooral mijn volgende blog over onze vakantieperikelen!